അങ്ങിനെ ഞങ്ങള് യാത്ര തുടങ്ങി . ബസ്റ എന്ന സ്ഥലത്ത് നിന്നും ഉം ഖാസര് എന്ന സ്ഥലത്തേക്കാണ് ഞങ്ങള്ക്ക് പോകേണ്ടത് . മുന്നിലും പിന്നിലും ഓരോ കാറുകള് . എനിക്കപ്പോള് ഒരു രാജകീയ പ്രൌഡി തോന്നി . പരിവാരങ്ങളുമായി യാത്ര ചെയ്യുന്ന ഒരു രാജാവിന്റെ ഗമയും . പെട്ടന്ന് വണ്ടി ഒരു ഗട്ടറില് വീണു കുതിച്ചു ചാടി . ഞാന് പുറത്തേക്കു ഒന്ന് നോക്കി .
റോഡിന്റെ അവസ്ഥ വളരെ ദയനീയം ആയിരുന്നു . ഇത് മഴമൂലം നശിച്ചതോ പണിയില് കൃത്രിമം കാണിച്ചത് കൊണ്ടോ നശിച്ചതല്ല . ഇവിടെ യുദ്ധം നടന്നിരുന്ന സമയം ബോംബിങ്ങിലൂടെയും , ശത്രു സൈന്യം പെട്ടന്ന് കടന്നു വന്നു ആക്രമിക്കാതെ ഇരിക്കുവാനും വേണ്ടി തകര്ത്തതാണ് . ഒരു യുദ്ധം എന്തുമാത്രം ഈ രാജ്യത്ത് നാശം വിതച്ചു എന്ന് വിളിച്ചു പറയുവാന് ഈ റോഡിന്റെ അവസ്ഥ തന്നെ ദാരാളം ആയിരുന്നു . യുദ്ധത്തിനു ശേഷം തങ്ങളുടെ തകര്ന്ന സാമ്പത്തിക സ്ഥിതി വിളിചോതുവാനും ഈ റോഡുകള് മാത്രം മതി . ഈ റോഡുകള്ക്കും പറയാന് ഉണ്ടാകും ഒരു യുദ്ധത്തിന്റെ നീറി പുകയുന്ന ഒരു നൂറു കഥകള് .
യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിനു മുന്പ് ഒരു ഇറാക്കി ദിനാര് രണ്ടു അമേരിക്കന് ഡോളര് ആയിരുന്നു മൂല്യം . എന്നാല് ഇന്ന് ഒരു അമേരിക്കന് ഡോളറിന്റെ മൂല്യം ആയിരം ഇറാക്കി ദിനാര് ആണ് . ഇപ്പോള് നിങ്ങള്ക്കും മനസിലായി കാണുമല്ലോ ഇവിടുത്തെ സാമ്പത്തീക തകര്ച്ചയെ കുറിച്ച് ?.
പോകുന്ന വഴികളില് ഓരോ പതിനഞ്ചു ഇരുപതു മിനിട്ടിലും ഓരോ ചെക്ക് പോസ്റ്റുകളില് വണ്ടി നിറുത്തി വണ്ടിയുടെ രേഖകള് ഉധ്യോഗസ്തരെ കാണിച്ചു കൊണ്ട് ഞങ്ങള് മുന്നോട്ടു പോയി . പോകുന്ന വഴിയില് അങ്ങിങ്ങായി എണ്ണ ഖനനം നടക്കുന്ന സ്ഥലങ്ങള് ദൂരെയായി കാണാം . വിജനമായ പാതയോരങ്ങള് . ഞാന് ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു ഇല്ല ഒരല്പം പോലും പച്ചപ്പ് ഇല്ല . എവിടേക്ക് നോക്കിയാലും ഒരു ശ്മശാന മൂകത . വണ്ടി വീണ്ടും മുന്നോട്ടു നീങ്ങി കൊണ്ടിരുന്നു .
ഞങ്ങളുടെ വാഹനം ഒരു ആള് തിരക്കുള്ള തെരുവില് എത്തി . ഞാന് ആകാംഷയോടെ പുറത്തേക്കു നോക്കി . തികച്ചും ഞെട്ടിക്കുന്ന കാഴ്ചകള് . ഒരു യുദ്ധത്തിന്റെ ജീവിക്കുന്ന രക്തസാക്ഷികള് ഒരുപാട് പേര് . അംഗ വ്യ്കല്ല്യം സംഭവിച്ചവര് നിരവതിപേര് . പൂരിഭാഗം പേര്ക്കും നല്ല വസ്ത്രങ്ങള് പോലും ഇല്ല . പോഷകാഹാരത്തിന്റെ കുറവ് മൂലം എല്ലാം പേകൊലങ്ങള് . എങ്കിലും എല്ലാവരുടെയും കണ്ണുകളില് എനിക്ക് ഒരു പ്രത്യാശയുടെ തിളക്കം കാണുവാന് കഴിഞ്ഞു . തങ്ങള്ക്കു ഇനിയും ഒരു പ്രതാപ കാലത്തിലേക്ക് ഉയിര്ത്തു എഴുനെല്പ്പ് ഉണ്ട് എന്ന് വിളിച്ചുപറയാന് വെമ്പല് കൊള്ളുന്ന പ്രതീക്ഷയുടെ തീ ജ്വാലകള് എനിക്ക് ആ കണ്ണുകളില് കാണുവാന് സാധിച്ചു .
വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുന്പ് പേര്ഷ്യ എന്ന പേരില് ലോക രാജ്യങ്ങള്ക്ക് മുന്നില് തല ഉയര്ത്തി നിന്നിരുന്ന ഒരു സമ്പന്ന രാജ്യം. ഇന്ന് പൂരിഭാഗം ജനങ്ങള്ക്കും ഒരു നേരത്തെ ആഹാരത്തിനു വേണ്ടി അമേരിക്കന് ഭരണകൂടതിനു കീഴില് ഗതികേടിനാല് അടിമ പണി ചെയ്തു തങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിന്റെ മുഴു പട്ടിണി അര പട്ടിണി ആക്കുന്ന ഇറാക്കി പൌരന്മാരാല് നിറഞ്ഞു . ഒരു തികഞ്ഞ ദരിദ്ര രാഷ്ട്രം ആകുവാനായി മത്സരിച്ചു കൊണ്ട് ലോക രാജ്യങ്ങള്ക്ക് മുന്നില് ഒരു ചോദ്യ ചിന്നമായി നില്കുന്ന ഇറാക്കിന്റെ കഥകള് ഇനിയും ഉണ്ട് എനിക്ക് പറയുവാന് .....
(തുടരും ) ജോയ്........
റോഡിന്റെ അവസ്ഥ വളരെ ദയനീയം ആയിരുന്നു . ഇത് മഴമൂലം നശിച്ചതോ പണിയില് കൃത്രിമം കാണിച്ചത് കൊണ്ടോ നശിച്ചതല്ല . ഇവിടെ യുദ്ധം നടന്നിരുന്ന സമയം ബോംബിങ്ങിലൂടെയും , ശത്രു സൈന്യം പെട്ടന്ന് കടന്നു വന്നു ആക്രമിക്കാതെ ഇരിക്കുവാനും വേണ്ടി തകര്ത്തതാണ് . ഒരു യുദ്ധം എന്തുമാത്രം ഈ രാജ്യത്ത് നാശം വിതച്ചു എന്ന് വിളിച്ചു പറയുവാന് ഈ റോഡിന്റെ അവസ്ഥ തന്നെ ദാരാളം ആയിരുന്നു . യുദ്ധത്തിനു ശേഷം തങ്ങളുടെ തകര്ന്ന സാമ്പത്തിക സ്ഥിതി വിളിചോതുവാനും ഈ റോഡുകള് മാത്രം മതി . ഈ റോഡുകള്ക്കും പറയാന് ഉണ്ടാകും ഒരു യുദ്ധത്തിന്റെ നീറി പുകയുന്ന ഒരു നൂറു കഥകള് .
യുദ്ധം തുടങ്ങുന്നതിനു മുന്പ് ഒരു ഇറാക്കി ദിനാര് രണ്ടു അമേരിക്കന് ഡോളര് ആയിരുന്നു മൂല്യം . എന്നാല് ഇന്ന് ഒരു അമേരിക്കന് ഡോളറിന്റെ മൂല്യം ആയിരം ഇറാക്കി ദിനാര് ആണ് . ഇപ്പോള് നിങ്ങള്ക്കും മനസിലായി കാണുമല്ലോ ഇവിടുത്തെ സാമ്പത്തീക തകര്ച്ചയെ കുറിച്ച് ?.
പോകുന്ന വഴികളില് ഓരോ പതിനഞ്ചു ഇരുപതു മിനിട്ടിലും ഓരോ ചെക്ക് പോസ്റ്റുകളില് വണ്ടി നിറുത്തി വണ്ടിയുടെ രേഖകള് ഉധ്യോഗസ്തരെ കാണിച്ചു കൊണ്ട് ഞങ്ങള് മുന്നോട്ടു പോയി . പോകുന്ന വഴിയില് അങ്ങിങ്ങായി എണ്ണ ഖനനം നടക്കുന്ന സ്ഥലങ്ങള് ദൂരെയായി കാണാം . വിജനമായ പാതയോരങ്ങള് . ഞാന് ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു ഇല്ല ഒരല്പം പോലും പച്ചപ്പ് ഇല്ല . എവിടേക്ക് നോക്കിയാലും ഒരു ശ്മശാന മൂകത . വണ്ടി വീണ്ടും മുന്നോട്ടു നീങ്ങി കൊണ്ടിരുന്നു .
ഞങ്ങളുടെ വാഹനം ഒരു ആള് തിരക്കുള്ള തെരുവില് എത്തി . ഞാന് ആകാംഷയോടെ പുറത്തേക്കു നോക്കി . തികച്ചും ഞെട്ടിക്കുന്ന കാഴ്ചകള് . ഒരു യുദ്ധത്തിന്റെ ജീവിക്കുന്ന രക്തസാക്ഷികള് ഒരുപാട് പേര് . അംഗ വ്യ്കല്ല്യം സംഭവിച്ചവര് നിരവതിപേര് . പൂരിഭാഗം പേര്ക്കും നല്ല വസ്ത്രങ്ങള് പോലും ഇല്ല . പോഷകാഹാരത്തിന്റെ കുറവ് മൂലം എല്ലാം പേകൊലങ്ങള് . എങ്കിലും എല്ലാവരുടെയും കണ്ണുകളില് എനിക്ക് ഒരു പ്രത്യാശയുടെ തിളക്കം കാണുവാന് കഴിഞ്ഞു . തങ്ങള്ക്കു ഇനിയും ഒരു പ്രതാപ കാലത്തിലേക്ക് ഉയിര്ത്തു എഴുനെല്പ്പ് ഉണ്ട് എന്ന് വിളിച്ചുപറയാന് വെമ്പല് കൊള്ളുന്ന പ്രതീക്ഷയുടെ തീ ജ്വാലകള് എനിക്ക് ആ കണ്ണുകളില് കാണുവാന് സാധിച്ചു .
വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുന്പ് പേര്ഷ്യ എന്ന പേരില് ലോക രാജ്യങ്ങള്ക്ക് മുന്നില് തല ഉയര്ത്തി നിന്നിരുന്ന ഒരു സമ്പന്ന രാജ്യം. ഇന്ന് പൂരിഭാഗം ജനങ്ങള്ക്കും ഒരു നേരത്തെ ആഹാരത്തിനു വേണ്ടി അമേരിക്കന് ഭരണകൂടതിനു കീഴില് ഗതികേടിനാല് അടിമ പണി ചെയ്തു തങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിന്റെ മുഴു പട്ടിണി അര പട്ടിണി ആക്കുന്ന ഇറാക്കി പൌരന്മാരാല് നിറഞ്ഞു . ഒരു തികഞ്ഞ ദരിദ്ര രാഷ്ട്രം ആകുവാനായി മത്സരിച്ചു കൊണ്ട് ലോക രാജ്യങ്ങള്ക്ക് മുന്നില് ഒരു ചോദ്യ ചിന്നമായി നില്കുന്ന ഇറാക്കിന്റെ കഥകള് ഇനിയും ഉണ്ട് എനിക്ക് പറയുവാന് .....
(തുടരും ) ജോയ്........
No comments:
Post a Comment